Basic HTML Version
27
«Είναι πολύ ευτυχισμένη απόψε...» ψιθύρισε η Τζούλια, σχεδόν
μονολογώντας.
«Έχει αδυνατίσει.» Όντως φαινόταν ευτυχισμένη, κι αυτό με εν-
θουσίαζε, αλλά δυσκολευόμουν και ν’ αγνοήσω τη διαφορά στο
κορμί της. «Παραέχει αδυνατίσει.»
Η Τζούλια έγνεψε καταφατικά. «Περνούσε πολλές ώρες στο
γυμναστήριο, δούλευε σκληρά.» Τα μάτια της έψαξαν τα δικά μου
για ένα δευτερόλεπτο προτού προσθέσει: «Δεν ήταν καλά, Μπένετ.
Ήταν χάλια.»
«Το ίδιο κι εγώ.»
Το παραδέχτηκε με ένα προκλητικό χαμόγελο. Η θλίψη άλλω-
στε ανήκε στο παρελθόν. «Επομένως, αν πρόκειται να την κρατή-
σεις στο κρεβάτι τις επόμενες μέρες, φρόντισε τουλάχιστον να κάνε-
τε και κάνα διάλειμμα για να τρώει.»
Έγνεψα ότι συμφωνούσα, γυρίζοντας να κοιτάξω προς το πίσω
μέρος της αίθουσας όπου το κορίτσι μου έφερε μερικές βόλτες, ση-
μάδεψε κι έριξε ένα βελάκι χωρίς να χτυπήσει στόχο. Εκείνη κι η
Σάρα ξέσπασαν σε γέλια, σταματώντας μόνο για να πουν κάτι που
έκανε και τις δυο τους να γελάσουν ακόμα περισσότερο.
Κι ενώ έπαιζε βελάκια και χόρευε με τη μουσική των Ρόλινγκ
Στόουνς, εγώ ένιωθα το βάρος του πόθου μου γι’ αυτή να μετατρέ-
πεται σε μια καυτή ζεστασιά στην κοιλιά μου. Δύο μήνες χώρια δεν
ήταν τίποτα σε σχέση με αυτό που μας περίμενε, αλλά στην κοινή
μας ιστορία αυτό το διάστημα μού φαινόταν τεράστιο. Ήθελα να το
μικρύνω περνώντας πολύ καιρό μαζί της.
Ήθελα να την πάρω πίσω, να την πλησιάσω περισσότερο. Έ-
κανα νόημα στον μπάρμαν, ζητώντας του τον λογαριασμό, όταν η
Χλόη με κοίταξε.
Η Τζούλια με σταμάτησε αγγίζοντάς με προειδοποιητικά στο
μπράτσο. «Μην το χαλάς. Είναι ανεξάρτητη και τα καταφέρνει μόνη