Basic HTML Version
20
«Θέλω απλώς να σε ακούσω να τελειώσεις μια φορά κι έπειτα
μπορούμε να φύγουμε. Απλώς δώσ’ μου –», σταμάτησα, έχοντας
επιτέλους ακούσει αυτό που ήθελε να μου πει. «Μισό λεπτό, τι είπες;
Θα βγεις με την Τζούλια και τη Σάρα; Απόψε;»
Κούνησε το κεφάλι κοιτάζοντάς με κατάματα. «Δεν ήξερα ότι θα
ερχόσουν. Δεν ξέρεις πόσο πολύ θέλω να τους τηλεφωνήσω και να
το ακυρώσω. Το θέμα όμως είναι ότι δεν μπορώ. Ήταν τόσο καλές
μαζί μου τους τελευταίους μήνες… όταν εσύ κι εγώ…»
Αναστέναξα, πιέζοντας τα μάτια μου με το κάτω μέρος της πα-
λάμης μου. «Γιατί δεν μου το είπες πριν σε γδύσω; Γαμώτο μου,
πώς μπορώ να σ’ αφήσω να φύγεις τώρα; Έτσι όπως έχω καυλώ-
σει, θέλω ώρες για να ηρεμήσω.»
«Έκανα κάποιες προσπάθειες να σου το πω.» Πρέπει να ομο-
λογήσω ότι φαινόταν τόσο απογοητευμένη όσο κι εγώ.
«Μήπως προλαβαίνουμε να…» Κούνησα το κεφάλι κοιτάζοντας
γύρω μου, θαρρείς και η απάντηση ήταν χωμένη κάπου μέσα στα
παλιά έπιπλα. «Θα μπορούσαμε να χύσουμε κι οι δυο μέσα σε δύο
λεπτά.»
Γέλασε. «Δεν είμαι σίγουρη ότι πρέπει να καυχιέσαι γι’ αυτό.»
Και βέβαια θα έπρεπε.
Τα χείλη μου έκλεψαν την κοφτή ξαφνιασμένη ανάσα της καθώς
τη φιλούσα, με γλώσσα και με δόντια, δίχως καν να με νοιάζει αν
είχαμε μόνο μερικά λεπτά. Μου αρκούσαν μερικά λεπτά. Άφησα το
χέρι μου να γλιστρήσει από τον ξέφρενο σφυγμό στον λαιμό της στα
βυζιά της και πιο χαμηλά, στην κοιλιά της. Προχώρησα ακόμα πιο
χαμηλά, βρήκα εκείνο το γνώριμο, αγαπημένο μέρος όπου ήταν ζε-
στή και υγρή, και εκείνη τη στιγμή το σπίτι θα μπορούσε να μας πέ-
σει στο κεφάλι χωρίς καν να το πάρω είδηση, επειδή, Θεέ μου, τίπο-
τα δεν υπήρχε εκτός απ’ αυτήν και τους σιγανούς ήχους της και τους
ψιθύρους της να συνεχίσω, να συνεχίσω...