Basic HTML Version
29
27
28
29
την αυταρέσκειά της. Η ψυχρή αποστασιοποίηση πάντα
πετύχαινε καλύτερα με τη Χλόη όταν ήθελε να παίξει με
την καύλα μου. Όταν όμως μαλάκωσε η έκφραση του
προσώπου μου, εκείνη γέλασε λιγάκι, χωρίς να δείξει την
παραμικρή έκπληξη.
«Τι θα κάνεις μετά;» τη ρώτησα. Για κάποιον περίεργο
λόγο, δεν είχα αναρωτηθεί έως τότε τι σκόπευε να κάνει.
Θα έπαιρνε την επόμενη πτήση της επιστροφής;
Εκείνη σήκωσε τους ώμους και ψιθύρισε: «∆εν ξέρω.
Θα πάω για φαγητό. Ίσως παρακολουθήσω κανένα σό-
ου.»
«Μισό λεπτό. ∆εν είσαι μόνη σου εδώ;»
Με κοίταξε με τα χείλη της πεισμωμένα και σήκωσε
τους ώμους.
«Μα τι μαλακίες είναι αυτές, Χλόη; Θα μου πεις τουλά-
χιστον σε
ποιο
ξενοδοχείο μένεις;»
Με κοίταξε απ’ την κορφή ως τα νύχια, αφήνοντας το
βλέμμα της να καθυστερήσει λίγο περισσότερο στο φου-
σκωμένο παντελόνι μου. «
Σ’ ένα
ξενοδοχείο
.» Ίσιωσε το
κορμί της, σήκωσε το φρύδι της και είπε ναζιάρικα: «Α!
Σας εύχομαι να περάσετε υπέροχα την Ημέρα του Αγίου
Βαλεντίνου, κύριε Ράιαν...»
Αυτά ήταν τα τελευταία της λόγια πριν βγει απ’ το δω-
μάτιο και αρχίσει να απομακρύνεται στον διάδρομο.