Basic HTML Version
18
27
28
29
πολύ γρήγορα με έκανε να νιώσω άβολα. Ο αρχικός μου
φόβος ότι θα έπρεπε να την κοιτάξω ή να χαμογελάσω ή
να δείχνω ότι βρισκόμουν εδώ με τη θέλησή μου και κό-
ντευα να λιώσω υποχώρησε, και αντί γι’ αυτό σκέφτηκα ότι
ο χορός δεν γινόταν για
κανέναν
απ’ τους δυο μας. Προ-
φανώς εκείνη το μόνο που αποκόμιζε από όλο αυτό ήταν
χρήματα, ενώ εγώ δεν ήμουν καν αναγκασμένος να υπο-
κρίνομαι ότι το απολαμβάνω. Ασυναίσθητα άρχισα να υ-
πολογίζω πόσα λεπτά απέμεναν απ’ το κομμάτι. ∆εν το
ήξερα, αλλά είχα καταλάβει περίπου πώς πήγαινε, και μ’
έναν αναστεναγμό ξεφορτώθηκα όση ένταση μου είχε α-
πομείνει καθώς η μουσική άρχισε να οδεύει προς το προ-
βλέψιμο τέλος της. Από πάνω μου, η καημένη η κοπέλα
έδειχνε να επιβραδύνει τις κινήσεις της, ενώ τα χέρια της
με άγγιξαν στους ώμους.
Όταν το κομμάτι τέλειωσε, ο μοναδικός ήχος που ακου-
γόταν στο δωμάτιο ήταν η κοφτή ανάσα της χορεύτριας.
Τι θα έκανε τώρα; Θα έφευγε; Μήπως έπρεπε να πω
κάτι;
Ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται όταν συνειδητο-
ποίησα με τρόμο ότι ενδεχομένως αυτό ήταν μόνο η αρχή
του σόου. Όταν η χορεύτρια έσκυψε μπροστά κι έσυρε τα
δόντια της πάνω στο πιγούνι μου, ένιωσα την απόλυτη
φρίκη.
Και, ξαφνικά< πάγωσα, καθώς ο αρχικός εκνευρισμός
μου έδινε τη θέση του σε μια συγκεχυμένη συνειδητοποίηση.
«Χαίρετε, κύριε Ράιαν.» Ένιωσα την ανάσα της ζεστή
στο αυτί μου.
Η φωνή
της με ξάφνιασε, το κορμί μου μαρ-
μάρωσε. Μα τι διάολο συνέβαινε;
Έσφιξα τις γροθιές μου