Basic HTML Version
11
29
30
31
τσιμέντου
και
ροζ βυζάκια.
Το κλαμπ ήταν πατείς με πατώ σε
και η μουσική ήταν τόσο δυνατή που έκανε τα κόκαλά μου να
τρίζουν, οπότε ο τύπος δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσει να με
κοιτάξει. Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ απασχολημένος και
ήταν μάλλον λίγο σπαστικό να του ζητάω να ετοιμάσει τρία
βαρετά σφηνάκια... Εγώ όμως είχα μια μεθυσμένη, πρόσφατα
αρραβωνιασμένη φίλη που κόντευε ν’ ανοίξει τρύπες με τα τα-
κούνια της στην πίστα. Και αυτή η φίλη μου ήθελε να πιει κι
άλλα σφηνάκια.
«Έι!» φώναξα χτυπώντας την παλάμη μου στην επιφάνεια
του μπαρ.
«Το παλικάρι σε αγνοεί επιδεικτικά, δεν νομίζεις;»
Σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά –
πολύ ψηλά
– στον άντρα
που ήταν στριμωγμένος δίπλα μου στην μπάρα. Ήταν ψηλός
σαν σεκόγια κι έγνεψε με το κεφάλι προς τον μπάρμαν για να
εξηγήσει τι ήθελε να πει. «Ποτέ δεν φωνάζεις έτσι σ’ έναν
μπάρμαν, Γλύκα. Ειδικά με αυτά που πρόκειται να παραγγεί-
λεις . ο Πιτ σιχαίνεται τα κοριτσίστικα ποτά.»
Η απόλυτη γκαντεμιά.
Να γνωρίσω έναν τέλειο γκόμενο λί-
γες μόλις μέρες αφότου ορκίστηκα να μην ξανασχοληθώ ποτέ
με άντρες. Και μάλιστα έναν άντρα με βρετανική προφορά. Το
σύμπαν μού έπαιζε βρόμικα παιχνίδια.
«Κι εσύ πού ξέρεις τι σκοπεύω να παραγγείλω;» Το ειρω-
νικό χαμόγελό μου προσπάθησε γενναία να μοιάσει στο δικό
του, μόνο που μου προέκυψε κάπως ζαλισμένο. Ευτυχώς που
είχα ήδη κατεβάσει μερικά ποτά, γιατί η νηφάλια Σάρα θα επι-
κοινωνούσε μόνο με μονοσύλλαβες απαντήσεις, ένα αμήχανο
νεύμα του κεφαλιού, κι αυτό ήταν όλο! «Μπορεί να ήθελα ένα
ποτήρι Guinness. Πού ξέρεις;...»
«Δεν νομίζω. Όλο το βράδυ σε βλέπω να παραγγέλνεις κά-
τι μικροσκοπικά μοβ ποτά.»