Basic HTML Version
6
29
30
31
Άκουσα ένα επιφώνημα επιδοκιμασίας, ένα χειροκρότημα,
κι εκείνος είπε κάτι που δεν κατάφερα ν’ ακούσω.
«Τι λέει;» ρώτησα.
«Ρωτάει αν θα έρθει μαζί σου και ο Άντι.»
«Όχι.» Σταμάτησα για να αντιμετωπίσω το αίσθημα ναυ-
τίας που ένοιωσα να με κατακλύζει. Η σχέση μου με τον Άντι
είχε κρατήσει έξι χρόνια και, όσο κι αν ήμουν χαρούμενη που
είχα ξεμπερδέψει μαζί του, αυτή η μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου
εξακολουθούσε να μου φαίνεται εξωπραγματική. «Τον παρά-
τησα.»
Την άκουσα να παίρνει μια σύντομη, κοφτή ανάσα. «Εσύ
πώς είσαι;»
«Μια χαρά.» Ήταν αλήθεια. Νομίζω ότι ως εκείνη τη στιγ-
μή δεν είχα συνειδητοποιήσει
πόσο
μια χαρά ήμουν.
«Θεωρώ πως είναι η σωστότερη απόφαση που πήρες πο-
τέ», μου είπε εκείνη. Σταμάτησε για λίγο για ν’ ακούσει τον
Μπένετ που κάτι της έλεγε δίπλα της. «Ο Μπένετ λέει πως θα
σκίσεις τους αιθέρες της χώρας σαν πύραυλος.»
Δάγκωσα το χείλι μου για να καταπνίξω ένα χαμόγελο.
«Δεν είμαι και τόσο μακριά, εδώ που τα λέμε. Αυτή τη στιγμή
βρίσκομαι στο αεροδρόμιο.»
Η Χλόη έβγαλε μερικές άναρθρες κραυγές ενθουσιασμού
και υποσχέθηκε να έρθει να με πάρει απ’ το αεροδρόμιο
ΛαΓκουάρντια.
Χαμογέλασα, έκλεισα το τηλέφωνο κι έδωσα το εισιτήριό
μου στoν υπάλληλο πίσω απ’ το γκισέ. Σκεφτόμουν ότι ένας
κομήτης έχει μια πολύ συγκεκριμένη τροχιά, είναι πολύ προ-
σηλωμένος στον στόχο του. Εγώ έμοιαζα μάλλον περισσότερο
με ένα ηλικιωμένο άστρο που, έχοντας ξεμείνει από καύσιμα, η
ίδια του η βαρύτητα το τραβάει προς το κέντρο του και το
συνθλίβει. Ξέμεινα από ενέργεια για την υπερβολικά ωραία