Basic HTML Version
22
«Γεια σας, κυρίες μου», είπα με άχρωμη φωνή. Έσιαξα το που-
κάμισό μου και έσφιξα ξανά τη γραβάτα μου.
«Διάβολε, μήπως διακόψαμε κάτι;» ρώτησε η Τζούλια, γουρ-
λώνοντας τα μάτια και κοιτάζοντάς με πειραχτικά.
«Για να πω την αλήθεια, ναι. Μόλις είχαμε αρχίσει να… γνωρι-
ζόμαστε πάλι απ` την αρχή.»
Από την κρεβατοκάμαρα στην άκρη του διαδρόμου η Χλόη φώ-
ναξε να σερβιριστούμε σαμπάνια από το ψυγείο, ενώ εγώ προσπα-
θούσα ν’ αγνοήσω το βλέμμα της Τζούλιας στο φερμουάρ μου. Έ-
μεινα ακίνητος, αφήνοντάς τη να το δει καλά. Έτσι κι αλλιώς είχα
χάσει τη στύση μου.
Σχεδόν.
«Δεν είχα καταλάβει ότι ήταν βραδιά κοριτσιών απόψε», είπα,
όταν μου φάνηκε ότι η σιωπή είχε παρατραβήξει.
Η Σάρα έκανε ένα βήμα πίσω. Έδειχνε να κάνει προσπάθεια για
να κρατάει το βλέμμα της πάνω από τους ώμους μου, ενώ εξηγού-
σε: «Καμία από εμάς δεν περίμενε πως θα ήσασταν εδώ και ότι θα
θέλατε να μείνετε μέσα...»
Σίγουρα ήθελα να μείνω μέσα. Χωμένος ολόκληρος μέσα στη
Χλόη.
Η Τζούλια με περιεργάστηκε για μια στιγμή κι ύστερα χαμογέ-
λασε. «Εγώ θα παραδεχτώ πως ήμουν περίπου σίγουρη ότι θα ήταν
εδώ ο Μπένετ.»
Άθελά μου χαμογέλασα κι εγώ. Άλλωστε εκείνη μου είχε τηλε-
φωνήσει για να με πείσει να πάω στην παρουσίαση της Χλόης. Ο-
λοφάνερα ήταν με το μέρος μου. Ακόμα κι αν είχε διακόψει την προ-
σπάθειά μου να πηδήξω τη Χλόη για πρώτη φορά ύστερα από έναν
αιώνα.
Έκανα μεταβολή και πήγα στην κουζίνα για να πλύνω τα χέρια
μου. Η Τζούλια με ακολούθησε και πίσω μου την άκουσα ν’ ανοίγει