Basic HTML Version
18
ρέσω να αντιδράσω. Ποτέ δεν είχα νιώσει έτσι και ποτέ δεν
περίμενα ότι θα ένιωθα έτσι για εκείνον. Ήθελα να τον χα-
στουκίσω κι ύστερα να τον αρπάξω απ’ το πουκάμισό του και
να τον γλείψω στον λαιμό.
«Τι σκέφτεσαι;…» ψιθύρισε, ενώ το βλέμμα του ήταν ταυ-
τόχρονα σαρκαστικό και ανήσυχο.
«Αυτό προσπαθώ να καταλάβω.»
Με το βλέμμα του ακόμα καρφωμένο στο δικό μου, άρχισε
να γλιστράει το χέρι του χαμηλότερα. Τα δάχτυλά του κατέβη-
καν στον μηρό μου, έως την άκρη της φούστας μου. Τη σήκωσε
και με τις άκρες των δαχτύλων του ακολούθη σε το λουράκι
της ζαρτιέρας μου, τη δαντελένια άκρη της κάλτσας μου. Ένα
μακρύ δάχτυλο γλίστρησε κάτω απ’ το λεπτό ύφασμα και την
κατέβασε αργά. Έπνιξα έναν αναστεναγμό, νιώθοντας ξαφνικά
να λιώνω από μέσα προς τα έξω.
Πώς επέτρεπα στο σώμα μου να αντιδρά έτσι; Συνέχιζα να
θέλω να τον χαστουκίσω· τώρα όμως, περισσότερο από αυτό,
ήθελα να συνεχίσει. Μια έντονη φλόγα άρχιζε να φουντώνει α-
νάμεσα στα πόδια μου. Άγγιξε την άκρη απ’ το κιλοτάκι μου και
γλίστρησε τα δάχτυλά του κάτω απ’ το ύφασμα. Τον ένιωσα να
χαϊδεύει την ευαίσθητη σάρκα μου και να τρίβει απαλά την κλει-
τορίδα μου πριν σπρώξει μέσα μου τα δάχτυλά του, κι εγώ δά-
γκωσα το χείλι μου προσπαθώντας, μάταια, να πνίξω το βογ-
γκτό μου.
«Γαμώτο…» είπε πνιχτά. «Είσαι μούσκεμα.» Έκλεισε τα
μάτια του. Έδειχνε να δίνει την ίδια εσωτερική μάχη με μένα.
Χαμήλωσα το βλέμμα πάνω του και παρατήρησα ότι το μαλα-
κό ύφασμα του παντελονιού του είχε φουσκώσει. Χωρίς ν’ α-
νοίξει τα μάτια του, τράβηξε το δάχτυλό του και έπιασε στη
χούφτα του το λεπτό δαντελένιο κιλοτάκι μου. Έτρεμε καθώς