Basic HTML Version
12
τσιμπήσουμε κάτι, σήμερα όμως ο χρόνος δεν ήταν με το μέρος
μου. Άκουσα την εξωτερική πόρτα του γραφείου ν’ ανοίγει και
σήκωσα το βλέμμα. Χαμογέλασα βλέποντας τη Σάρα Ντίλον να
μπαίνει μέσα. Με τη Σάρα ήμασταν στο ίδιο πρόγραμμα άσκη-
σης για το ΜΒΑ στον Όμιλο Ράιαν, αν και εκείνη δούλευε στο
λογιστήριο.
«Έτοιμη για φαγητό;» με ρώτησε.
«Δυστυχώς δεν θα μπορέσω να βγω. Η μέρα μου είναι σκέ-
τη κόλαση.» Την κοίταξα με ύφος απολογητικό και το χαμόγε-
λό της έγινε κάπως πονηρό.
«Η μέρα είναι σκέτη κόλαση ή μήπως το
αφεντικό
;» Κάθισε
απέναντί μου στο γραφείο. «Άκουσα ότι τα είχε πάρει στο
κρανίο σήμερα το πρωί.»
Την κοίταξα με νόημα. Η Σάρα δεν δούλευε για τον Μπένετ
Ράιαν, αλλά ήξερε τα πάντα γι’ αυτόν. Ως νεότερος γιος του
ιδρυτή της εταιρείας, Έλιοτ Ράιαν, και με τον πασίγνωστο οξύ-
θυμο χαρακτήρα του, ήταν ένας ζωντανός θρύλος για ολόκλη-
ρο το κτίριο. «Ακόμα κι αν είχα έναν κλώνο, δεν θα κατάφερνα
να τελειώσω στην ώρα μου.»
«Σίγουρα δεν θέλεις να σου φέρω κάτι απέξω;» Με το
βλέμμα έδειξε προς το γραφείο του. «Έναν πληρωμένο δολο-
φόνο ίσως; Λίγο αγιασμό;»
Γέλασα. «Όχι, ευχαριστώ.»
Η Σάρα χαμογέλασε κι έφυγε. Κατέβασα την τελευταία
γουλιά του καφέ μου και έσκυψα για να κοιτάξω έναν πόντο
που είχε φύγει απ’ το καλσόν μου. «Και σαν να μην έφταναν
όλα αυτά», άρχισα να λέω καθώς άκουσα τη Σάρα να ξανα-
μπαίνει στο γραφείο, «μου σκίστηκε και το καλσόν. Άκου, αν
πας κάπου που έχουν σοκολάτες, φέρε μου κανένα κιλό για να
τις τσακίσω αργότερα.»